Όλοι μας καθημερινά ερχόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε επαφή με τον πόνο! Είτε μέσα από τα προσωπικά μας βιώματα είτε μέσα από την επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους γινόμαστε «δέκτες και πομποί» αυτού!
Πολύ συχνά μέσα στις θεραπευτικές συνεδρίες, οι άνθρωποι επικοινωνούν τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τον πόνο! Και εκεί μπορεί κανείς να διαπιστώσει την πολυδιάστατη ερμηνεία που αποδίδεται σε αυτόν!
Η “δαιμονοποίηση” του πόνου στην εποχή μας έχει φτάσει στο σημείο της πλήρους αποποίησής του από το σκηνικό ενός υγιούς ανθρώπου! Έχει ταυτιστεί με το υπέρτατο κακό! Αυτό έχει οδηγήσει στην υπερκατανάλωση παυσίπονων “μαγικών φίλτρων” με στόχο την πλήρη εξάλειψη / έλλειψή του!
Τι είναι στ’ αλήθεια ο πόνος ή μάλλον τι δεν είναι;
Ο πόνος ΔΕΝ είναι πάθηση, ΔΕΝ είναι ασθένεια!
Όπως επανειλημμένα γράφω, είναι ένα υγιές (υγιέστατο) καμπανάκι του Εαυτού μας να μας περιγράψει ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε ώστε να κινηθούμε και πάλι σε ύδατα ηρεμίας και ισορροπίας!
Μπορούμε να τον δούμε ως μια προστατευτική αγκαλιά του Εαυτού μας αντί για τιμωρία!
Είναι η ανάγκη που έχει το Είναι μας να προστατεύσει και να αγκαλιάσει τον εαυτό του, όταν αισθάνεται ευάλωτο!
Και πώς μπορεί να εκδηλωθεί αυτή η “αγκαλιά”;
Με δυσκαμψία, μυϊκή ένταση, μειωμένη κινητικότητα των αρθρώσεων, μη λειτουργική αναπνοή, κλάμα, θυμό, απογοήτευση, πόνο..
Οφείλουμε επίσης να κατανοήσουμε ότι ο πόνος δε διαχωρίζεται, δεν τμηματοποιείται σε σωματικό ή συναισθηματικό! Είναι πάντα και τα δύο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό!
Ο πόνος είναι πλούσιος, πολυδιάστατος, ποικιλόμορφος!
Πολλές φορές επίσης πιστεύουμε ότι ο πόνος έχει διάσταση και ύπαρξη μόνο στο “εδώ και τώρα”! Αν ο πόνος δεν οφείλεται σε κάποιο άμεσο παροντικό “τραύμα”, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν του.. Ναι ο πόνος έχει ιστορία που αποθηκεύεται στο βιβλίο της ζωής μας, εξελίσσεται και με το κατάλληλο ερέθισμα αναδύεται και πυροδοτείται! Αν θέλουμε να διαβάσουμε αυτόν τον πόνο και να τον εντάξουμε στο τοπίο της ζωής μας, θα πάμε πίσω (ώστε να πάμε μπροστά)..Ο πόνος δεν θέλει προχειρότητα! Θέλει σεβασμό, θέλει πρώτη και δεύτερη ανάγνωση από τα αρχικά κεφάλαια.. Είναι άλλωστε γνωστό πλέον ότι το σώμα μας έχει την απαράμιλλη ικανότητα να προσαρμόζεται σε στρεσογόνες καταστάσεις μέχρι να μη μπορεί άλλο! Αυτό καλείται “προσαρμοστική νοημοσύνη” (adaptive intelligence)! Και όταν δε μπορεί άλλο, έρχεται ο πόνος..
Ο πόνος λοιπόν είναι “δάκρυα” εγκλωβισμένα στον τρισυπόστατο Εαυτό μας! Είναι συναισθήματα – σκέψεις – ένστικτα, καταπιεσμένα και εγκλωβισμένα! Οφείλουμε να ανοίξουμε τις “σκουριασμένες πύλες” που τα έχουν φυλακίσει και τα αφήνουμε ελεύθερα να ξεχειλίσουν… Τα “καυτά δάκρυα” είναι #Κάθαρση, είναι #Ισορροπία, είναι #Υγεία!
Διαχείριση του πόνου
Η διαχείριση του πόνου γίνεται αλλάζοντας τη συμπεριφορά και τις επιλογές που έχουμε κάνει στην καθημερινότητά μας! Αλλάζοντας την οπτική γωνία από την οποία αντιλαμβανόμαστε κάτι, επηρεάζουμε και τον πόνο (υφή, ένταση, συχνότητα κτλ)! Είναι άλλο να ερμηνεύεις τον πόνο σα “τιμωρία” και άλλο ως ευκαιρία για εξέλιξη! Ο τρόπος άλλωστε που ερμηνεύουμε τα πράγματα αλλάζει και τον τρόπο που αυτά είναι!
Εμείς και μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη της αυτογνωσίας!
Πολλές φορές όταν ο πόνος είναι έντονος καταφεύγουμε στα φάρμακα! Κάτι απολύτως κατανοητό και ίσως αναγκαίο για να βγάλουμε μια δύσκολη μέρα! Πολύ περισσότερο όμως όταν αυτή μας η στάση νοηματοδοτείται παράλληλα από επικείμενες αλλαγές που θα εξαλείψουν ή θα διαχειριστούν την αιτία που πυροδοτεί τον πόνο!
Πιστεύω ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε πως ο πόνος είναι μέρος της ζωής μας! Έρχεται και φεύγει, άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα. Πάντοτε όμως για να μας διδάξει κάτι: Την ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ! Αυτό που έχει σημασία είναι ποια θα είναι λοιπόν αυτή η επιλογή! Κι ας μην απογοητευόμαστε όταν ο πόνος επιμένει, κάνοντας ακόμα και σωστές επιλογές!
Μέσα από την πολυετή μου εμπειρία και γνώση και την πίστη μου ότι η Θεραπεία οφείλει πάντα να είναι ολιστική και συστημική, έχω μια σειρά από συμβουλές που θα ήθελα να μοιραστώ!
Αυτά που προτείνω λοιπόν είναι να:
*Κινούμαστε όσο περισσότερο μπορούμε, όσο ποιοτικότερα μπορούμε! Η κίνηση βοηθά στην διαχείριση του πόνου (συμβουλευτείτε τον θεραπευτή που εμπιστεύεστε)!
*Πίνουμε νερό
*Κοιμόμαστε όσο ποιοτικότερα μπορούμε
*Τρεφόμαστε ισορροπημένα (ανεπεξέργαστες πρώτες ύλες)! Το ενδοκρινικό σύστημα είναι βασικό κανάλι επικοινωνίας εντός μας!
*Ερχόμαστε σε επαφή με τη Μητέρα-Φύση
*Μαθαίνουμε να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας! Ναι η αγάπη για τον Εαυτό μας μαθαίνεται! Ο πόνος άλλωστε αυτό θέλει να μας υπενθυμίσει! Κρατώντας αρνητικά συναισθήματα εγκλωβισμένα, υποχρεώνουμε το σωματικό Εαυτό μας να τα αποθηκεύσει! Όταν κρατάμε μέσα μας λύπη, θυμό, φόβο, μοναξιά η φυσιολογία μας επηρεάζεται! Το να αποδεσμεύσουμε αυτά τα συναισθήματα είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό αλλά εξίσου δύσκολο! Αγαπώντας και συμπονώντας το Είναι μας, σταματάμε πλέον να το τιμωρούμε!
*Λέμε ευχαριστώ στον Εαυτό μας για το καθετί που καταφέρνει, μεγάλο ή μικρό! Γράφουμε σε ένα χαρτί τα όσα αρνητικά σκεφτόμαστε για τον Εαυτό μας! Τις “φωνές” που μας σαμποτάρουν! Και δίπλα γράφουμε θετικά, σβήνοντας τα αρνητικά! Επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα!
*Διώχνουμε το στρες! Αναπνέουμε βαθιά και αργά για ένα λεπτό κάθε φορά που νιώθουμε στρες!
*Συναναστρεφόμαστε και συνδεόμαστε με ανοιχτούς, μη τοξικούς ανθρώπους!
*Ερχόμαστε σε επαφή με τους μικρούς (ή μεγαλύτερους) τετράποδους (ή δίποδους) φίλους μας!
*Διαβάζουμε, ακούμε μουσική, κάνουμε ένα χόμπι!
*Διαλογιζόμαστε
*Γελάμε περισσότερο, παίζουμε περισσότερο!
*Βρίσκουμε χρόνο για τον Εαυτό μας και για τις «εγωιστικές μας ανάγκες»!
*Δε διστάζουμε όταν δε μπορούμε οι ίδιοι να διαχειριστούμε τα πράγματα, να ζητήσουμε βοήθεια από τους θεραπευτές που εμπιστευόμαστε! Επιλέγουμε να μας συμβουλεύσουν άνθρωποι με γνώσεις και ολιστική θέαση των πραγμάτων! Άνθρωποι που έχουν κάνει δουλειά με τον Εαυτό τους και θα μας καθοδηγήσουν στα μονοπάτια της Ισορροπίας! Μερικές από τις συστημικές θεραπευτικές προσεγγίσεις που προτείνω (προσεγγίσεις που βλέπουν το δάσος και όχι μόνο το δέντρο) είναι οι μυοπεριτοναϊκοί χειρισμοί (fascial manipulation), ο βελονισμός, η αυτογενής χαλάρωση, η συμβουλευτική κα.
*Παίρνουμε την ευθύνη να κινούμαστε σε κανάλια Υγείας και Αυτοΐασης! Δίνουμε στο σώμα μας το μήνυμα ότι δεν το βάζουμε κάτω και αυτό θα μας ακούσει!
Στις περισσότερες των περιπτώσεων λοιπόν, μια “γνωσιακή συμπεριφορική” προσέγγιση που να ξεδιαλύνει τους μύθους του πόνου και της φθοράς, που να εκπαιδεύει τους θεραπευόμενους στην διαχείριση των παραγόντων που επηρεάζουν τον πόνο, να αποκαθιστά την λειτουργική δυναμική – ποιότητα ζωής όταν χρειάζεται και να ενθαρρύνει “εξισορροπιστικές” και “υγιείς” συνήθειες αποτελεί κατά την άποψή μου μια πιο ενδεδειγμένη ολιστική και ολοκληρωμένη οπτική της Θεραπείας!
Να μην ξεχάσουμε εν τέλει ότι ο πόνος δεν είναι αδυναμία που αφήνει το σώμα! Είναι το σώμα μου που μου λέει να είμαι αρκετά δυνατός ώστε να σταματήσω ή / και να αλλάξω κάτι! Ο πόνος είναι αναπόσπαστος μηχανισμός της Υγείας κι έτσι οφείλουμε (θεραπευτές και θεραπευόμενοι) να τον διαχειριζόμαστε!
Το σώμα έχει ψυχή!
Η ψυχή είναι σωματική!
Δε νοσεί το ένα ή το άλλο..
Νοσεί το Όλον!
Προσεγγίζουμε την Υγεία συστημικά και ολιστικά!
Υγ: Κι όταν ο πόνος και η ασθένεια μάς καταβάλλουν, να θυμόμαστε τα λόγια του σοφού τριαντάφυλλου από το “Μικρό Πρίγκιπα” :
“.. πρέπει να ανεχτώ μερικές κάμπιες αν θέλω να δω τις πεταλούδες..”
