Τα αντιβιοτικά είναι φυσικές ή συνθετικές ουσίες που έχουν ως σκοπό το θάνατο των βακτηρίων είτε μέσω καταστροφής της κυτταρικής τους μεμβράνης, είτε μέσω σταματήματος των βιοχημικών αντιδράσεων του βακτηριακού κυττάρου με αποτέλεσμα το θάνατό του λόγω έλλειψης ενέργειας.
Είναι τελείως αναποτελεσματικά στην περίπτωση των ιών διότι οι ιοί δεν εμφανίζουν τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά μιας και αποτελούν μια ενδιάμεση μορφή “ζωής” η οποία για να αναπτυχθεί και να διαδοθεί απαιτείται οι ιοί να προσβάλλουν κάποιο κύτταρο και να πάρουν τον έλεγχο των λειτουργιών του (παρασιτισμός).
Τα βακτηριακά κύτταρα ανήκουν στους προκαρυωτικούς οργανισμούς που σημαίνει ότι δεν έχουν ευδιάκριτο πυρήνα. Αντίθετα το γενετικό τους υλικό είναι διάσπαρτο σε συγκεκριμένη περιοχή που ονομάζεται πυρηνική περιοχή. Αυτό τους το χαρακτηριστικό τους επιτρέπει να αλλάζουν ταχύτατα το ποιά γονίδια ενεργοποιούν ώστε να συνθέσουν τις κατάλληλες προστατευτικές πρωτεΐνες που θα τα προστατέψει από τη φονική για αυτά δράση των αντιβιωτικών. Αυτό σημαίνει ότι “εκπαιδεύονται” και “μαθαίνουν” πως να αναιρούν τη δράση των αντιβιοτικών. Όταν αυτή η πληροφορία “περάσει” στην επόμενη γενιά βακτηριακών κυττάρων, αυτά θα έχουν ενδογενώς την ικανότητα “απόκρουσης” του συγκεκριμένου αντιβιοτικού. Άρα το βακτήριο έχει δυναμώσει και το αντιβιοτικό είναι πλέον άχρηστο.
Επιπλέον τα αντιβιοτικά δεν έχουν εκλεκτική δράση που σημαίνει ότι καταστρέφουν και τα ωφέλιμα για αυτά βακτήρια που βρίσκονται κυρίως στον γαστρεντερικό σωλήνα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση διαταραχών υγείας όπως πεπτικά προβλήματα, και γενική υποβάθμιση της λειτουργίας όλων των συστημάτων του οργανισμού.
Ο διαχωρισμός των βακτηρίων σε “ωφέλιμα” και “παθογόνα” βασίζεται στο (παρωχημένο και λανθασμένο) πλέον συμπέρασμα του Παστέρ, ο οποίος διετύπωσε την απόψη ότι τα βακτήρια έχουν μία και μόνη μορφή. Για πολλά χρόνια τα βακτήρια απεικονίζονταν ως “εισβολείς” που πρέπει να καταπολεμήσει το ανοσοποιητικό σύστημα (ακόμα και σε παιδικά αναγνώσματα αναπαριστώνται ως τέρατα με πολλά μάτια και πόδια και απειλητική εμφάνιση τα οποία “σκοτώνει” το “αντιβιοτικό ήρωας”. Αυτό σήκωσε ένα κύμα μικροβιοφοβίας, απολύμανσης, αποστείρωσης και παραγωγής αντιβιοτικών από τις φαρμακοβιομηχανίες, το οποίο κρατά μέχρι τις μέρες μας.
Από την άλλη μεριά ο σχετικά άγνωστος – σύχρονος του Παστέρ – Μπεσάμπ (Antoine Beschamps) υποστήριξε ότι τα βακτηριακά κύτταρα αλλάζουν μορφή ανάλογα με το πόσο ευνοϊκό για αυτά είναι το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Το τοξινωμένο και θρεπτικά φτωχό κυτταρικό περιβάλλον ευθύνεται για το ότι τα βακτήρια αυτά αποκτούν μολυσματικά χαρακτηριστικά. Πρότεινε πως ο τρόπος επαναφοράς των βακτηρίων στη μη-μολυσματική τους μορφή, είναι η θρεπτική διατροφή, η σωστή αποτοξίνωση και ο βιολογικά σωστός τρόπος ζωής.
Δεν υπάρχει πρακτικός τρόπος “απαλλαγής” από τα βακτήρια διότι ζούμε εμείς μέσα σε αυτά και όχι αυτά μέσα σε εμας. Και μόνο που ο αριθμός τους υπερβαίνει τον αριθμό των κυττάρων μας κατά 10 φορές, τα λέει όλα! Για αυτό το λόγο η προσέγγιση “καταστολής” (με τα αντιβιοτικά) είναι βραχείας αποτελεσματικότητας και με παρενέργειας μακροπρόθεσμα για την υγεία μας.
Νίκος Δαραδήμος
Βιολόγος BSc Πανεπ. Αθηνών
MSc Διατροφής Ανθρώπου Γεωπ. Πανεπ. Αθηνών
Δ/ντης Συστήματος 4 Aces of Health
